Na salonach, bo jestem glamór.

Mieszkam w mieście.
Nie jest to kłamstwem, choć w praktyce wygląda to tak, że miasto to jest nieduże, a raczej małe, liczy zaledwie kilkanaście tysięcy mieszkańców, a ja… i tak mieszkam poza nim. Hm, no dobrze, nie „poza”, ale mieszkam w tym domu od ponad czternastu lat, a chodnika jak nie było, tak nie ma.

Mimo wszystko mieszkam w mieście. Nie, nie jestem jedną z tych śmiesznych osóbek, które uważają, że fakt, iż ich dom otoczony jest kilkudziesięcioma zabudowanymi ulicami czyni z nich mieszczuchów-światowców na miarę Carrie vel Kobiety-Konia i jej trzyosobowej świty ponoć wspaniale ubranych przyjaciółek. Nigdy nie uważałam się za typowego mieszczucha, bo mam świadomość tego, jak mała jest moja miejscowość, ale jeszcze mniej utożsamiałam się z mieszkańcami wsi. Takiej typowej, małej polskiej wsi (choć prawda jest taka, że te granice coraz bardziej się zacierają – mała wieś-duża wieś, duża wieś-małe miasto itd. „Ale nieotym”).

Dużą polską wieś poznałam tak naprawdę, kiedy zaczęłam naukę w gimnazjum – wszyscy moi znajomi z podstawówki wybrali gimnazjum w naszym mieście, ale ja i moi rodzice z różnych względów postanowiliśmy, że pójdę do gimnazjum kilka kilometrów dalej – w małym zespole szkół. Nie na wsi, ale we wsi. Wtedy sama miałam okazję zaobserwować różnice między [dużą] wsią a [małym] miastem i odpowiednio pomiędzy ich mieszkańcami (choć oczywiście, jak to zawsze bywa, dotyczyło to większości ludzi, a nie wszystkich. Ba, niektórzy zupełnie nie czuli się członkami swojej społeczności, a wręcz przeciwnie).

Choć przez trzy lata kilka godzin dziennie, pięć dni w tygodniu, spędzałam właśnie tam, zmieniło się niewiele.

Na przykład nigdy w życiu nie brałam udziału w Dożynkach.

Jeszcze niedawno nie wiedziałam w ogóle, na czym Dożynki polegają. Co się tam odbywa, co to za impreza, dlaczego, po co i o co w tym chodzi.
Ponieważ jednak, kiedy ja kończyłam gimnazjum, zaczęła w nim pracować moja mama, zaczęłam pewne sprawy poznawać już nie tylko od strony (najczęściej biernego) obserwatora, lecz także od strony organizatora.
Ostatni raz Dożynki Gminne odbywały się w tamtej wsi cztery lata temu. Jak się dzisiaj dowiedziałam, miejsca tej imprezy powtarzają się co cztery lata, co tłumaczy fakt, że tegoroczne Dożynki także odbędą się właśnie tam.

A będzie to jutro.

Miejsce – boisko szkoły.

W związku z tym w szkole praca wre. Dyrektor ma cechy typowego Dyrektora, tyle że pomnożone razy sto i podniesione do kwadratu, nic więc dziwnego, że w ostatnich dniach moja mama wraca do domu w godzinach, w których powinno się jeść podwieczorek, a wczoraj nawet – jakkolwiek to zabrzmi – wybrała się wieczorem rowerem na przejażdżkę połączoną z poszukiwaniami zbóż. Aby odjąć zajęć jej i jej towarzyszom niedoli, mój brat i ja pojechaliśmy dziś z mamą do pracy. Świadomi, że czekają nas zadania może nie ciężkie fizycznie czy psychicznie, ale żmudne, monotonne i mnogie, o 7.30 stawiliśmy się w trójkę w szkole.

I tak – po dzisiejszym dniu mogłabym śmiało starać się o tytuł certyfikowanego selekcjonera kłosów (z sekatorem w dłoni, na kuckach wybierałam źdźbła, których walory estetyczne kwalifikowały je jako zdatne do wykorzystania jako ozdoby koszów), maszyny losującej (tysiąc sześćset losów w torebkach po dwieście – zawartość każdej torebki kolejno wysypywałam, delikatnie mieszałam, porządkowałam tak, żeby jeden kupon nie schował się w drugim, aby wsypać mniej więcej równą ilość losów do każdego z pięciu koszyków), pompki do balonów (sama zabrałam się za nadmuchiwanie balonów ze stubalonowego opakowania; kiedy zawiązywałam jedenasty balonik, dołączyła do mnie kilka lat ode mnie starsza pracownica, ale i tak bez dłuższej przerwy nadmuchałam jakieś 65 balonów. Dyro coś przebąkiwał o przywiezieniu pompki elektrycznej, jeśli będzie taka potrzeba, ale ja postawiłam przed sobą te balony jako wyzwanie i uznałam, że dodatkowo będzie to świetne ćwiczenie na oddech) oraz metkownicy (na każdą z dwustu nagród przyklejaliśmy odpowiedni numerek). Do tych większych zadań dochodziły też mniejsze, takie jak sprzątanie zagraconego parapetu i półek, przecinanie kartek, przywiązywanie sznurka z pętelką do stu nadmuchanych balonów.

Nagrody, szczerze mówiąc, i bardzo zachęcają, i bardzo zniechęcają. Zachęcają – bo wśród dwudziestu głównych nagród, które też będą losowane spośród zwycięskich losów, znajdują się dwa urządzenia wielofunkcyjne, żelazko, piękny odkurzacz, lokówkosuszarka, suszarka, blender (…no dobra, postawcie się na moim miejscu – od października będę wynajmować mieszkanie! Ach, wygrać nowiutki odkurzacz…) czy przepiękny, à la holenderski rower (!!)… Ale też torba marchwi, buraków albo drewniane grabie (nagrody z przymrużeniem oka, aha.).
Na pewno by mnie to tak nie irytowało, gdybym wśród kuponów, które kupiłam, nie miała tego z napisem „Nagroda główna nr 01”. Jeśli wygram rower albo chociaż drukarko-skanero-kserokopiarkę, to będę mega happy. Ale jeżeli mój zwycięski los – jeden z dwudziestu spośród tysiąca sześciuset dwudziestu – będzie oznaczał wygranie torebki jabłek, to chyba zagiglam się z frustracji.

Jutro też się tam wybieram. Około trzynastej. Losowanie głównych nagród będzie dopiero o 19.00, ale przecież do tego czasu pracy nie zabraknie, pan dyr. osobiście o to zadba, tego mogę być pewna.